Aantal proevers dat vond dat deze wijn in de betreffende categorie er boven uit stak. We letten speciaal op de mousse, gezien het thema van de proeverij.
Kleur: volgoud, opvallend donker voor een schuimwijn. Neus: rijpe appel, goudrenet, brioche, walnoten, een beetje herfstachtig. Mond: neus komt terug in de mond, maar combineert met vrij sterke zuren, een droge indruk en een lange afdronk. Dit is een eigenzinnige wijn, merkt iemand op. Heel veel proevers kiezen hem als tweede beste / tweede favoriet.
Nota wijnmeester: deze wijn wilde ik absoluut in de proeverij en daarom legde ik ook een afspraak met één van de broers Huré vast. Ik was dan ook gelukkig dat ik de champagne kon kopen, want met dit soort wijnen is dat niet vanzelfsprekend. Een wijn van 2002, met meer dan tien jaar sur lattes en daarna nog een rijpingsperiode van enkele jaren, die heeft natuurlijk een deel van zijn gasvoorraad verloren. Daardoor is de druk lager dan bij een gewone champagne, en zijn ook de belletjes fijner, maar sneller weg.
Kleur: klassiek. Neus: groene appel, ananas, een klein beetje bloemig. In de mond veel ronder en vooral veel explosiever dan 1, maar houdt voldoende aciditeit. Opvallende combinatie zuur-zoet.
Nota wijnmeester: Een type crémant kon in deze proeverij uiteraard niet ontbreken. Buiten Frankrijk is er maar eentje die de naam crémant mag dragen, en dat is die uit Luxemburg. Maar de wereld is groter dan Frankrijk, en een kwalitatief goede Crémant de Luxembourg is niet zo eenvoudig te vinden. Als jurylid van onder andere Beste Belgische Wijn door de VVS weet ik echter, dat er ook in eigen land pareltjes te vinden zijn. Een Ninovieter die in Champagne wijn maakt, en dan op eigen bodem tien hectare druiven plant? Het kan maar succes voorspellen. En dat doet het ook: op de topchampagnes na, is dit de meest gesmaakte wijn van de avond. En dat aan een zeer aanvaardbaar prijskaartje. Chant d’Eole is ongetwijfeld een mooie toekomst beschoren.
Kleur: klassiek. Neus: brioche en gist. Mond: verlengde van neus, met veel zuurtjes die echter niet agressief overkomen: heeft de fijnste zuren van alle wijnen, blijft droog. Een klassieke, evenwichtige en elegante wijn, die wellicht daardoor iedereen erg bekoort.
Nota wijnmeester: Een speciale wijn stond op mijn programma. Helaas sneuvelden twee flessen tijdens het transport. Dan maar de eigen wijnvoorraad aangesproken. Kennelijk geen slechte keuze, want de overgrote meerderheid van de proevers bestempelde dit als de favoriet. Zelfs nadat ik de wijn in zekere zin benadeelde door hem aanvankelijk op een vrieskoude 4° te serveren. Hij toont daardoor in het begin weinig mousse, maar die blijft natuurlijk wel lang duren. Bovendien: deze club is een fijne wijn, die zeer lang in het glas blijft evolueren. Zonder twijfel een brede en diepe toekomst.
Kleur: witgroen. Neus: oxidatief, vlak, geen tot amper belletjes die aan het glas plakken maar niet opstijgen. Komt waterachtig over in de mond, lijkt al lang open te staan. Iedereen is negatief. Iemand denkt dat dit gewone wijn is waar per vergissing koolzuurgas doorgejaagd is.
Nota wijnmeester: Onze proevers hadden helemaal gelijk! Enkele maanden geleden vind ik op Youtube een filmpje van een Australische mevrouw. Ze beweert champagne te kunnen maken van eenvoudige witte wijn. Hoe vaak ze nog mag uitroepen “bloody beautiful!”, onze proevers zijn niet overtuigd. De coca-colamethode werkt niet bij ons, zoveel is zeker.
Neus: lactisch, saffraan, wat bloemetjes. Mond: de aanzet is zoet, op het einde wat amandel en een bittertje.
Nota wijnmeester: Als je zowel in de Gambero Rosso, de referentie voor Italiaanse wijnen, als bij Tom Stevenson, autoriteit op het gebied van mousserende wijnen, scoort, dan is er maar één verklaring. Kwaliteit. Prosecco wijkt nochtans navenant af van onze Vlaamse smaak, en dat is ook hier duidelijk. De champagne halen we er zo uit, de wijnen van de méthode traditionnelle volgen op aardige afstand. Maar een Charmat-wijn lijkt veraf… nochtans is deze methode, die gebruik maakt van druktanks, niet bij voorbaat inferieur aan de champagnemanier van werken. Meer hangt af van de wijnmaker. Naar onze smaak: iets te zoet. Maar toch een mooie complexiteit.
Neus: muscat, zeep, waspoeder, lychee. Sommigen vinden dit goedkoop en overdreven. Mond bevestigt de neus: muscat, een duidelijk zoetje, ietwat plakkerig, waaruit iemand afleidt dat dit een ‘méthode rurale’ of een clairette de die zou kunnen zijn. Anderen denken aan een moscato d’Asti.
Nota wijnmeester: moeten we geen respect betuigen aan wie de méthode champenoise is voorgegaan? Zo klaar als een klontje: ja. Maar onze moderne smaak duldt de zoetige aroma’s minder en minder. Dus komt deze méthode rural, hoewel goed gemaakt, wat ouderwets over. Nochtans is er een markt voor, getuige het feit dat ik hem in een supermarkt kocht en dat hij blijkbaar zéér regelmatig ververst wordt.